ad & soyad : Lizzie Verona Cole
hangisi : Karanlık Lady
rp deneyiminiz : 4-5 ay
örnek rp :
Lizzie bütün gece uyumamıştı. Gözleri etrafı izliyor ve bir süredir karaladığı parşomenin yırtık parçalarına bakıyordu. Parşomende ailesine bir mektup yazmıştı. Onu bırakan ailesine. Yoğun işleri ve safkanlık aşkı yüzünden mugglelardan kurtulmak için kızlarını bırakan ailesiydi. Gözlerinden akan son damla yaş onlara duyduğu özlemi ondan alıp götürmüştü sanki. Gözleri artık parlayan güneşin ilk ışıklarıyla aydınlanıyor ve altta oluşmuş mor halkaları belli ediyordu. Ellerini güneşin geldiği yöne doğru kaldırdı ve kendi kendine "Lanet olsun!" dedi. Sonra yatağından kalktı ve diğer yatakhanedeki kızları uyandırmamak adına yavaşça pencereyi kapattı. Arkasında döndüğünde yatağına saçılmış parşomen parçalarını ve dökülmüş yoğun mavi mürekkebi görerek üzüldü. En sevdiği çarşafın üstüne hiç istemediği lekeler bırakmıştı. Tıpkı hayatında yaşadığı iyi günlerin üstüne bıraktığı kötü anıların izleri gibi onlarda ömür boyu çıkmayacaktı. Bu yüzden gözlerini altının morluğunu ve arkadaşlarını uyandırmayı düşünmeden çarşafını kaldırdığı gibi yırttıktan sonra eline geçen ders kitaplarıyla üstündeki Slytherin cüppesini düzelterek odayı hızla terketti.
Ortak salona indiğinde salonun boş olduğunu gördü. Güneşin ilk ışıkları bir kaç madur kişi dışında hiç bir Slytherin öğrencisini bu saatte yatağından kaldırmaya yetmezdi. Lizzie aslında buna çok sevindi. Çünkü yalnız kalmak o anda ona en iyi gelecek olan şeydi. Sarı bir lale kadar solmuş yüzü gözlerinin altındaki morluklarla hastalıklı bir ifade çizdiği için hemen makyaj mazemelerini ve eline geçen her tonu yüzüne sürmeye başladı.
Yaklaşık bir saatin sonunda makyajı bitmiş; sarı saçları özenle toplanıp tepeden bağlanmış ve eskisi kadar harika olan görünümüne kavuşulmuştu. Cüppesi artık eski bir cüppe gibi görünmekten çıkmış son derece üzerindeki armaya yakışır bir halde parlıyordu. Lizzie'nin içindeki gömlek dahil bütün kıyafetleri harika bir şekilde duruyordu. Ayaklarında artık büyük pofuduklar yerine güzel bir yeşil tozluk ve onun altında da siyah, gümüş renkleri karışık bir spor ayakkabı vardı. Ama kolundaki saate bakmayı en son akıl eden Lizzie koşarak ortak salondan çıktı. Ne kahvaltı yapıcak zamanı ne de bir arkadaşına 'Günaydın' diyecek zamanı vardı. Karanlık Sanatlara Karşı Savunma dersi neredeyse beş dakika sonra başlayacaktı. Bu yüzden zindanların soğuk koridorlarından ve uzun merdivenlerden koşarak çıktı. Sonunda dersliğin olduğu koridora vardığında biraz rahatladı. Etrafda kimsecikler yoktu. Lizzie derin bir nefes aldı ve kapıyı hafifce aralıyarak içeriye süzüldü.
İçeride neredeyse bütün öğrenciler gelmişti. Bir kaçının aslında çoğunun kendinden küçük sınıfta olduğunu biliyordu. Bu yüzden ortak dersleri sevmiyordu. Ayrıca bütün binaların karıştığı bir sınıf çok kötüydü onun için. Çünkü bir Hufflepuff'la hiç bir zaman aynı kademede olamazdı. Onunla aynı derslikte ders almayı bırak aynı havayı solumak bile büyü bir hakaret gibiydi. Ama Lizzie bu derse girmeliydi. Syb'si iyi olmazsa sınıfta kalır ve hatta daha kötüsü okuldan atılırdı. Bu yüzden son derece sakin görünerek sınıfa girdi. Hiç bir zaman asaletine ve saflığına laf gelmesine dayanamazdı. Bu yüzdne son derece soyadına yakışık bir Miller olmalıydı. Bunu sadece kendisi istemiyor aileside bunu zorunlu kılıyordu.Kendinden emin bir şekilde içeri girdiğinde bir kaç Hufflepuff'lı ve Gryffindor'lu olduğunu gördü. Ama çoğunun Slytherin'li olduğunu görünce içi rahatladı. Slytherin öğrencilerinin yoğun olduğu bir guruba yaklaşarak en arka sıraya oturdu. Elinde sallanarak gelen kitap ve parşomenleri masaya yığdı ve sessizce arkasına yaslanarak Profesör'ün gelmesini bekledi.
Sonunda Profesör'ün geldiğini belirten büyük bir kapı sesi duyuldu ve hemen arkasından aynı kapı sesi çarparak kapandı. Artık sınıfta tek bir 'çıt' sesi çıkmıyordu. Bütün öğrenciler susmuş içeri giren yakışıklı ve genç adama bakıyordu. Adam son derece kendinden emin ve asil olduğunu belli eden bir şekilde öğrencileri süzdükten sonra yerine geçti. Öğrencilerin soluğunu tutmuş bir şekilde duruşunu görünce hemen;
“-Herkese sihirli günler. Adım, Eragon James O'Learnot. Karanlık Sanatlara Karşı Savunma Dersini bu yıl ve sonra ki yıllar birlikte işleyeceğiz. İlk dersimiz olduğu için bazılarınız tanışmak istiyor olabilir ama gereksiz bir ayrıntı. Bu yüzden direk derse geçeceğim. Derslerden adınızı öğrenebilirim. Cevap vereceğiniz zaman ayağa kalkar ve adınızı söylersiniz yeter.’’ diyerek kendini tanıttıktan sonra bir kez daha onları süzdü. Ama bu süzme son derece kısa ve isteksizdi. Birden Lizzie tam bu adama bakarken adam asasını kaldırıp pencereleri kapattı. Lizzie bunu yaptığına çok sevinmişti. Çünkü güneş onu rahatsız ediyor ve belkide gözlerinin altındaki gereksiz mor lekeleri ortaya çıakrıyordu. Bu yüzden karanlık için mutlu olan Lizzie kendi kendine "Sonunda gerçekten iyi bir yetişkin çıktı." diye mırıldandı. Allahtan Profesör bunu duymamış olacaktı ki tepki vermedi. Bu da en arka sıraya oturmanın faydalarındandı. Ama sınıf o kadar kararmıştı ki Profesör'ü görmek biraz zor olmuştu. Bu yüzden biraz üzülsede Profeösr'ün sesini duyunca bütün düşünceleri aklından sildi;
‘’- ‘Canavar’ tanımı yüzyıllar boyunca tartışmalara yol açmıştır. Bana kalırsa daha da devam edecek. Her kafadan bir ses çıktıktan sonra hiçbir şeye açıklık getiremezler. Canavarlardan bahsetmek o kadar eğlenceli değil. Büyü yapmanızı tercih ederdim. Ama kitaplarınızda bunlar var. Hmm.. Hangisinden başlasak? Kurtadamlar.. Genelde insan olarak yaşarlar ama dolunayın çıktığı ayın bir günü değişim geçirerek hiç kimseyi tanımayan vahşi canavarlar olurlar. Tehlikeli bir yaşamları var. Biraz daha gizemli bir hayvana dönelim. At-adamlar.. Yabani doğa da yaşayan yaratıklar çok zekidirler. Sinirlendiklerinde gerçekten yırtıcı olabiliyorlar.’’
Lizzie uzun süre Profesör'ü dinledi. Ancak sonunda iş At-adamlara gelince sıkıntıyla gene düşüncelere daldı. Profesör'ün yakışıklı ve karizmatik olduğu tartışılmaz bir geçekti. Ancak çok sıkıcı ders işliyordu. Çünkü Karanlık Sanatlara Karşı Savunma dersi böyle uzun uzadıya bir şeyler anlatmak olamazdı. Büyü yapmak onlarkla birlikte lanetler bile öğrenmek vardı işin ucunda. Ama bunların hiç biri olmamış ve daha ilk dersten sıkıcı bir derse dönmüştü.
Lizzie Pröfesör'ün sustuğunu farkederek biraz sevindi. Sonunda sıkıcılaştığını farketmiş olmalıydı. Bu yüzden Lizzie büyü yapacaklarını düşünerek hemen cüppesinden asasını çıkardı. Aslında Profesör'ün son cümlelerini dinlememişti bile. Ama elinde asası olduğunda ne söylese yapabilirdi. Bu yüzden can atarak Profesör'e baktı. Ama Profesör Lizzie'nin umutlarını söndürerek bir kaç kere öksürdü ve konuya devam etti;
’-Son olarak ifritler.. İnsan gibi görünürler. Ama evrende ki en aptal yaratıklardandır. Büyü yetenekleri yoktur; fakat olağanüstü kuvveti hiç birine ihtiyaçları olmadıklarını gösteriyor adetâ. Tabii büyü gücü olmayan biri benim gözümde ‘bir hiçtir’. Sonradan görmelerinde bundan farkı yoktur.’’
Lizzie hala bu dersin bitmeyeceğini ve lanet hayvaların yaşayışına kadar ezberletmeden Profesör'ün asla derse son vermeyeceğini düşünmeye başlamıştı. Sınıfta büyük bir uğultu yükselmiş ve bütün öğrenciler sıkıntıdan deliye dönmüş gibiydi. Lizzie aslında Profesör'ün istese harika ders işleyebileceğine emindi. Ama bunu neden daha ilk dersten yapmadığına anlam veremiyordu. Bu bütün hayvanlar 'Sihirli Yaratıkların Bakımı' dersi için olmalıydı ama gel gör ki bu derslikte işleniyor gibiydi. Sonunda Profesör bitirdiğini belli edercesine sustu ve ilerideki masasına geçerek sınıfı süzdü. Lizzie Profeösör'e kötü görünmemek için hemen başını koyduğu masadan kaldırdı ve direk Profesör'ün gözlerine baktı. Diğer bir kaç Gryffindor'lunun gözlerini kaçırdığını ve biraz korktuklarını görünce çok sevindi. Çünkü insanların acıları ve korkuları Lizzie'e her zaman bir haz vermişti. Sonudna Profesör süzesini bitirdi ve;
‘’-Diğer dersimizde büyü yapacağız, lanet konu bitmiş olacak. Bu yüzden hiç bir kağıt yığını getirmeyin. Sadece asa. Ve Kendinizi hazırlayın yeter.. Ders Bitmiştir çıkabilirsiniz.’’ diyerek dersin bittiğini belirten çanları çalmıştı. Öğrenciler bunu duyduğunda birden sessizliğe gömülmüştü. Lizzie'e şu anda en iyi gelen şey sessizlik olduğundan kendini rahatlamış bir şekilde gözlerini kapattı. Sessizliğine ve gözlerini kapatmanın verdiği rahatlıkla kendini büyük bir kumsalda güneşleniyormuş gibi hissetti. Sanki okyanus sesi dışında bir şey olmayacakmış gibi. Ama ne yazıkki o büyük hayali bozmak isteyen ders bitiş zili çaldı. Lizzie'de büyük bir halsizlikle göz kapaklarını aralayıp dışarı çıkan öğrencilere baktı. Öğrencilerin hepsi neredeyse çıkmıştı. Sona Lizzie'le birlikte bir kaç öğrenci ve Profesör kalmıştı. Profesör masasını toplamaya başlamıştı. Lizzie ona bir şey söylemek için en arkadan ön sıralara doğru geldi. Ama sonra vaz geçerek geriye doğru koşmaya başladı ve sırasından hoyratça kitaplarını kaptı. Sınıfın kapsına geldiğinde bir dahaki dersin böyle olmamasını umarak son bir kez sınıfa göz gezdirdi ve koridorda ki öğrenci kalabalığının arasına karıştı.
